دوست دارم بروم سر به سرم نگذارید
گریه ام را به حساب سفرم نگذارید
دوست دارم که به پابوسی باران بروم
آسمان گفته که پا روی پرم نگذارید
اینقدر آئینه ها را به رخ من نکشید
اینقدر داغ جنون بر جگرم نگذارید
چشمی آبی تر از آئینه گرفتارم کرد
بس کنید این همه دل دور و برم نگذارید
آخرین حرف من اینست زمینی نشوید
فقط از حال زمین بی خبرم نگذارید .... !
ناصر حامدی
بگذار برود
چیزی که به التماس‌آلوده باشد
نمی‌خواهم
هر چه باشد
حتی زندگی ...
حتی....
ارنستو چگوارا
.
.
.
شما بگید چه چیزهایی رو تا سر حد مرگ می خواید ولی اگه به التماس آلوده باشه دیگه نه
تا بیوفتد روسریت از سر مشقت می کشند
باد ها الحق و الانصاف زحمت می کشند
مردم چشمم به خون از دولت عشقت نشست
هرچه مردم می کشند از دست دولت می کشند
.
.
.
علی فردوسی
.
.
پانوشته ۱ : کتاب غَزَل‌آلا رو تهیه کنید و از اشعار این شاعر لذت ببرید. نوع نگاهش فوق العادست.
پانوشته۲: تا حالا شده دلتون بخواد اینقد خودتون رو بالا بیارید تا تموم شید؟
دلم می خواد ساعت ها درباره ی حالم بنویسم. روز ها قرن ها .
تو دنیای واقعی وقتی هیشکی آدم رو نمی فهمه.... و منم تنها آدم تنهای زمین نیستم ولی .... نمیشه تا ته این قضیه رو گفت. منتها با یه شعر از فاضل نظری به پایان می برم:
نمی داند دل تنها میان جمع هم تنهاست
مرا افکنده در تنگی که نام دیگرش دریاست
تو از کی عاشقی؟ این پرسش آیینه بود از من
خودش از گریه ام فهمید مدت هاست ،مدت هاست
به جای دیدن روی تو در خود خیره ایم ای عشق
اگر آه تو در آیینه پیدا نیست عیب از ماست
جهان بی عشق چیزی نیست جز تکرار یک تکرار
اگر جایی به حال خویش باید گریه کرد اینجاست
من این تکرار را چون سیلی امواج بر ساحل
تحمل می کنم هر چند جانکاه است و جانفرساست
در این فکرم که در پایان این تکرار پی در پی
اگر جایی برای مرگ باشد! زندگی زیباست....
پانوشته ۳ : شما در برابر گل و روباهتون مسئولید.
مسئولید
موظفید
تا آخر عمرتون به گردنتونه
می دونید که چی می گم؟
بد خواه کَسان هیچ به مقصد نرسد
یک بد نکند تا به خودش، صد نرسد!
من نیکِ تو خواهم و تو خواهی بدِ من،
تو نیک نبینی و به من بد نرسد...
💙خیام 🍃
.
.
.
پ ن: علامت قلب آبی کنار بعضی اسم ها رو که یادتون هست؟
که مثل من تَهِ آهنگِ راک گریه کنی
جلوی پاش بیوفتی به خاک... گریه کنی
که می شود چمدانت شد و مسافر شد
میان دست تو سیگار بود و شاعر شد
به چشم های من بی قرار تکیه زد
به این تفکر دیوانه وار تکیه زد
قرار بود همین شب قرارمان باشد.....
که روز خوب تو در انتظارمان باشد
قرار بود دلم ، مُهرِ روی نامه شود
و در توّهم این دود ها ادامه شود
که نیست باشم و از آرزوت هست شوم ....
عرق بریزم و از تو نخورده مست شوم
که به سلامتی یک شکوفه زیر تگرگ
که به سلامتی گوسفند قبل از مرگ
که به سلامتی جام بعدی و گیجی
که به سلامتی مرگ های تدریجی
که به سلامتی خواب های نیمه تمام
که بـه سلامتی من... که واقعا تنهام!
غریبگـــــــــی ِ تنـــــــم در اتاق خوابـــــــی کــــــه...
به نیمه شب، «اس ام اس»های بی جوابی که...
به عشق توی توهّم... به دود و شک که تویی
به یک ترانـــــه ی غمگین ِ مشترک کـــه تویی
به حسّ تیره ی پشتت به لغزش ِ ناخن
به فال هــای بد و خوب پشت یک تلفن
فرار می کنم از تـو بـه تــو به درد شدن
به گریه های نکرده، به حسّ مرد شدن...
.
.
.
.
.
پانوشته :
دلم گرفته و می خواهمت....! چکار کنم؟
که از خودم که تویی تا کجا فرار کنم؟
.
.
سید مهدی موسوی
زنی که زیبایی اندیشه پیدا کرده باشد زیبایی تنش را (به هرکسی) نشان نمی دهد.
دکتر شریعتی
.
.
.
.
بابا تا همین چند سال پیش دوست عزیز و رفیق گرمابه و گلستانی داشت به نام آقای ع ح. هر دو جوانی شان را گذاشته بودند پای کارشان و حتی خیلی جاها از خودشان و خانواده شان زده بودند برای منافع مجموعه ی اداری‌شان و هر دو بعد از نزدیک ۱۰ سال کار در مجموعه توانسته بودند گلیم خالی از پارتی خود را از رودخانه ی پارتی بازی و زیر میزی و رو میزی و ژن و ژن بازی به طور قابل قبولی بیرون بکشند و میز و احترامی برای خود دست و پا کنند که البته باز هم در خور تلاششان نبود .
بابا و آقای ع ح پا به پای هم ساعت های اضافه کاریشان را تا ده یازده شب پر می کردند.
بابا و آقای ع ح ۲تنه کار تمام مجموعه را انجام می دادند .
بابا و آقای ع ح باهم توی یک صف نماز جماعت می ایستادند .
با هم سر یک سفره غذا می خوردند .
با هم دست های پشت پرده و پیش پرده را بر ملا می کردند و رئیس را دلگرم می کردند به وجود نیروهای هنوز شرافتمند در بدنه ی نظام اداری .
بابا هیچ عکسی نداشت که آقای ع ح شانه به شانه اش نه ایستاده باشد . ماموریتی نبود که صندلی کنار بابا رزرو آقای ع ح نبوده باشد . روزی نبود که در خانه ی کوچکمان حرف از دست پاکی و شایستگی و معرفت آقای ع ح نباشد .
مناسبتی نبود که آقای ع ح به همراه خانواده در خانه ی ما مهمان نباشند و روزی نبود که به مدرسه بروم و دختر آقای ع ح را زنگ تفریح ملاقات نکنم .
زخم خورده هایش ادامه ی داستان را نگفته می دانند اما اگر هنوز کسی هست که نمی داند باید بگویم یک روز صبح که بابا سخت مشغول پیگیری پرونده های مردم بود و طبق عادت همیشگی اش حق مردم را از زیر دست و پای دست و پا از گلیم دراز تر کرده ها در می آورد دید که آقای ع ح دست در دست رئیس درحالی که به یک شوخی قدیمی می خندیدند دم دفتر سبز شدند و برگه ای را روی میزش گذاشتند. بابا که سلام مشتاقانه اش در گلویش خشک شده بود ناباورانه برگه را خواند ، تلفن را برداشت و ماشین سفارش داد و تا ظهر آن روز که از مدرسه آمدم دفتر را خالی کرده بود به مقصد خانه .
بابا که همیشه تا ۱۱ شب سر کار بود ۱ و ۳۰ دقیقه ی ظهر غمگین در میان خرت و پرت های اداری پخشِ وسط سالن نشسته بود .
آقای ع ح که همیشه تا ۱۰ شب سر کار بود ۱۰ و ۳۰ دقیقه ی همان صبح خوشحال و خندان میزش را به دفتر بابا منتقل کرده بود و لابد تا آنموقع دو سه تا پرونده را هم امضا زده بود .
مامان که نمی دانست با یک مرد غمگین و تنها باید چکار کند زیارت عاشورا را باز کرد و خواند : و لعن الله الممهدین لهم باالتمکین بقتالهم.
شب آقای ع ح پیام داد که دلجویی کند و بگوید که به نظرش لیاقت و شایستگی بابا خیلی بیشتر از این بود که آنجا بماند و یحتمل مجموعه برای نیروی به این کارامدی جای بهتری سراغ دارد . گفت که او هم قصد نداشته جایش را بگیرد و فقط چون کار مردم لنگ می مانده و بار مسئولیت روی شانه هایش سنگینی می کرده قبول کرده. وگرنه اگر رئیس ریش گرو نگذاشته بود امکان نداشت به شغل دوست صمیمی اش چشم داشته باشد.
بابا اگر اشتباه نکنم در جواب کل بهانه تراشی ها و بهانه های رفیق نیمه راهش یک جمله نوشت :
و لعن الله الممهدین لهم باالتمکین لهم من قتالهم
من اصل این قضیه را ۸ سال نگرفتم تا دیشب که در زیارت عاشورا خواندم خدا لعنت کند کسانی را که
اسب ها را زین کردند برای تاختن بر پیکر مقدس اباعبدالله. خداوند چقد عادل است که حتی نمی گذرد از کسانی که اگر چه مستقیما در یک رویداد نقش نداشتند اما زمینه را فراهم کردند برای رخ دادنش .
با خودم فکر کردم چه کار هایی اسب زین کردن است ؟
مثلا گوش به گوش کردن شایعه ای که باعث می شود یک انسان دیگر تا آخر عمرش نتواند سرش را در
مملکتش بالا بگیرد
مثلا خاموش کردن امید در سینه ی یک جوان که باعث می شود سال ها از آنچه برایش آفریده شده فاصله بگیرد و دست و پا بزند در دام نامرئی روزمرگی
مثلا پوشش و منش و آرایشی که اسب طلاق را زین کند و بتازد به ریشه های آشیانه ی چند کودک معصوم . که باعث شود زنی دلشکسته شود و هر روز از خودش بپرسد چرا من برایش کافی نبودم؟ چرا به اندازه ای که باید زیبا و خواستنی نبودم؟ چرا به چشمهایش نیامدم؟ چرا....؟
مثلا به نمایش گذاشتن افراطی خوشبختی های تو خالی و به دنبالش شکستن غرور مرد خسته ای که اگر مقصد اینقدر نزدیک بود چرا من تمام عمر دویدم و نرسیدم ؟ که چرا سر من همیشه باید جلوی زن و بچه ام پایین باشد ... من که سر به زیری ام قسم راست این سرِ محله بود تا آن سرِ محله ........
خیلی از این به خودم مربوط است ها و انتخاب شخصیم است ها زین کردن اسب هایی نامرئی است برای تاختن به روی پیکر امید های نیمه جان هم نوع هایمان
ما به رویاهای آن ها اسب می تازانیم و دیگری به رویاهای ما
من که می گویم رفقا زمین واقعا گرد است!
شمر نیستیم که گردن امام حسین ع را بزنیم دم معرفتمان گرم
بیایید میخ وجدانمان را محکم بکوبیم و اسبی را هم زین نکنیم
یک کربلا مقابل هر انتخاب ماست .
.
.
.
پ ن : بابا بعد از آن نارفیقی چند ماه را در گوشه نشینی و ناباوری گذراند تا بالاخره فهمید که :
دود اگر بالا نشیند کسر شان شعله نیست
جای چشم ابرو نگیرد گرچه او بالاتر است
بعد تر بابا موفق تر بلند شد و درخشید و گذاشت سیاهی به ذغال های زمستان همان سال بماند .
اما در عوض همه ی عکس هایش با آقای ع ح را پاک کرد و سایه ی خودش و هرکس شبیهش بود را با تیر زد . فکر کنم فقط یک عکس از آقای ع ح را نگه داشت . عکسی که بعد از یک روز فشرده ی کاری سفره ی کوچک ناهارشان را باز کرده بودند و دو به هم از برادر نزدیکترِ خندان با هم غذا می خوردند . نمکدان بابا هم سمت چپ سفره رو به روی آقای ع ح بود .
بعد ها شکسته ی نمکدان را از کشوی میز بابا پیدا کردیم .
با توام...ای شور...
ای دلشوره ی شیرین
با توام...ای شادیِ غمگین!
هر چه هستی باش
اما کاش…
نه!
جز اینم آرزویی نیست
هر چه هستی باش...اما باش!
قیصر امین پور 💙
دلم برات تنگ شده
گفتی دلتنگی نکنم
گفتی وابسته نباشم
گفتی هروقت دلم تنگ شد به آسمون نگاه کنم یه ستاره انتخاب کنم باهاش حرف بزنم
یادم رفت بهت بگم از اینجا که خونه ی ما هست تو آسمون ستاره دیده نمیشه
آخر شهر که من هستم فقط دود میشه دید
و تیر آهن و ساختمون هایی که غمگینن
یه جرثقیل
دلم برات تنگ شده
تو پسر کویری هروقت پلک بزنی یه دریا ستاره بهت چشمک می زنه
من اینجا نخل ندارم
ستاره هم ندارم
تو رو هم ندارم کنارم
تو قلبم چرا
من یه گیاه قد بلند و بامزه دارم
که هم اسم توعه
من یه دستبند آبی دارم که با بند کفش تو پادگان برام درست کردی
یه چیزی توی من بی تو حالش خوب نیست
یه چیزی توی من مچاله شده
یه چیزی برات تنگه
دارم کم میارم
دارم کم میارم
دارم کم میارممممم
کم آوردنم رو نبین
طاقت نیار دیدن کم آوردنمو
منو نگاه نکن بگو باید قوی باشی
روزی که سرم رو گذاشتم رو شونه هات اینقد امن بودی که دلم خواست قوی بودن رو بذارم کنار
من خودم قوی بودنم رو از دست دادم
از پشت عینک اینطوری نگاه می کنی می گی منطقی باش
من منطقیم!
منطقیِ زندگی آدما اینه که هرکی جایی باشه که دلش هست!
