درسهایی از مترو

با مبینا داشتیم از مترو پیاده می شدیم

گفتم می دانستی زندگی مانند مترو است؟

گفت چرا؟

گفتم چون وقتی به ایستگاه آخر می رسی همه ی صندلی ها برایت خالی می شوند. دقیقا وقتی که دیگر به کارت نمی آیند و باید بروی.

حالا من رسیده ام به ایستگاه آخر

آنجا که نه می توانم به یاد بیاورمت 

نه می توانم فراموشت کنم 

و تو هیچوقت نمی فهمی 

شروع کردن کتابی که تمام شده 

از تمام کردن کتابی که شروع شده خیلی سخت تر است.

ایستگاه آخر جاییست که دلت برای دلتنگ شدن تنگ می شود 

آزادم کن از این درد

باید به دست و پای خدا بیوفتم 

خدایا کجایی تا کفش هایت را جفت کنم

کجایی تا موهایت را شانه کنم

کجایی تا برایت چای دم کنم

خدایا نگاه کن این جا را

قربان بودنت بروم

نگاه کن مهربان ترین

آخر من که جز تو کسی را ندارم...

یکی به من بگه باید چیکار کنم

به نظرم می رسه که همه ی دخترا نیاز دارن به یه پناهگاه 

که پشتش پناه بگیرن 

که فقط بودنش نذاره هرکسی نزدیک بشه 

اون دختر تن به هر کاری بده 

نه؟

اما این راهیه که من تنها اومدم

تنها ام باید برم 

وقتی هربار به مرد های دور و برم گفتم که چی گذشته بهم 

انگشت اشارشونو گرفتن سمت من 

منو نادیده گرفتن 

منو ترک کردن 

سرم داد زدن 

بهم برچسب زدن 

گفتن تو خودت خرابی 

موقعی که نیاز بود به غیرت نشون دادنشون ندادن

حالا اومدن یقه ی منو می گیرن که کرم از خود درخته 💔

نه ادعای شرافت می کنم نه نجابت نه هیچ ادعای دیگه ای 

فقط حرفم اینه اگه الان اینجا وایسادم

تو هولم دادی اینجا 

تو مجبورم کردی 

من بهت گفتم خودت باور نکردی 

حالا هم اومدی منو مقصر می کنی ؟ :)

دمتم گرم 

 

من بدم ؟!

شما برو کنار بدی نشی  :)

مثل همه ی این روزا که گذشت...... 

خودم تنهایی از پس اینم بر میام

هرچند زخمی :)

 

شیرینی ( به همه رمز می دم بچه ها. بیاید بگیرید )

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید